Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα: Το όνειρο κάθε παιδιού

Θάνος Τσαλουχίδης: 27/11/2020 00:27

Η είδηση έσκασε σαν κεραυνός. Όπως όλα τα ξαφνικά πράγματα που δεν περιμένουμε σε αυτή την ζωή. Ο θάνατος αν και είναι βέβαιος για όλους, κανείς δεν τον περιμένει μέχρι να χτυπήσει την πόρτα. Είναι κάποιες στιγμές όμως που ο χρόνος παγώνει. Έγινε με τον Κόμπι, δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικά με τον Ντιέγκο. Σου παίρνει λεπτά, ώρες ίσως και μέρες για να συνειδητοποιήσεις πως ο άνθρωπος που αγαπήθηκε όσο λίγοι από δύο διαφορετικά έθνη δεν είναι πια στη ζωή.

Τον λάτρευαν και τον λατρεύουν σαν Θεό σε Αργεντινή και Νάπολι. Έδωσε ζωή σε μία ολόκληρη χώρα και πνοή σε μία πόλη. Νάπολι και Μαραντόνα έγιναν έννοιες ταυτόσημες. Δεν έχει συμβεί και δύσκολα να ξανασυμβεί. Έγινε είδωλο και πρότυπο για κάθε παιδί σε όλες τις γειτονιές του κόσμου. Όχι για την εξωγηπεδική του ζωή. Με αυτήν κακό έκανε μόνο στον εαυτό του. Με όσα πέτυχε μέσα στο γήπεδο έκανε πραγματικότητα το όνειρο κάθε πιτσιρικά που παίρνει μία μπάλα στα πόδια του. Να φορέσει το 10 στη φανέλα και να φτάσει στην κορυφή του κόσμου με την χώρα του και μάλιστα να το κάνει με τον πιο πειστικό τρόπο. Έχοντας περάσει σε παιχνίδι κάθε αντίπαλο που βρέθηκε μπροστά του ενώ προηγουμένως με την δική του ποδοσφαιρική ευφυΐα έχει ξεγελάσει τους υπεύθυνους. Ο Μαραντόνα όλα αυτά τα παρουσίασε στο κοινό με το δικό του στυλ. Δεν αντιγράφεται, δεν ξεπατικώνεται, δεν μπορεί να τον πλησιάσει κανείς και δεν θα τον πλησιάσει κανείς.

Το «Χρυσό Παιδί» της Αργεντινής, ο «Πίμπε ντ’ Όρο» ενός έθνους που μαζί του γεύτηκε τις μεγαλύτερες χαρές, δεν μπήκε ποτέ σε καλούπι. Δεν θα ήταν το ίδιο αν έμπαινε. Δεν τον ένοιαζε τι θα πει ο κόσμος, άλλωστε πήρε απλόχερη αγάπη από αυτόν. Το 1990 χώρισε μία χώρα στα δύο. Στον ημιτελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Ιταλίας, η Παγκόσμια Πρωταθλήτρια Αργεντινή αντιμετώπισε την οικοδέσποινα στο «Σαν Πάολο» της Νάπολι. Ο Μαραντόνα μόλις είχε κατακτήσει το δεύτερο πρωτάθλημα με την ομάδα.

Στον Ιταλικό Νότο δεν υπήρχε άλλος. Μόνο ο Ντιέγκο. Η Νάπολι ήταν στη μέση, πώς μπορεί να πάει κόντρα σε έναν άνθρωπο που λάτρευε όσο τίποτα άλλο; Η Αργεντινή πήρε την πρόκριση για τον τελικό στα πέναλτι, στις κερκίδες των γηπεδούχων όμως δεν ήταν όλα τα πρόσωπα σκυθρωπά. Ο δικός τους άνθρωπος, αυτός που τους χάρισε στιγμές που δεν έχουν ξαναζήσει μέχρι σήμερα βρισκόταν ένα βήμα πριν το 2ο Παγκόσμιο Κύπελλο του. Η χαρά του Μαραντόνα ήταν χαρά και για τους Ναπολιτάνους.

Δεν ξέρω αν υπάρχει κάτι πιο δυνατό από αυτό. Μόνο οι Άγγλοι έχουν παράπονο από τον Ντιέγκο αλλά και πάλι ο προημιτελικός του 1986 ήταν ένα « ποίημα» του καλύτερου που πάτησε το πόδι στο χορτάρι. Η αλητεία και η μαγεία βρέθηκαν μαζεμένες μέσα σε πέντε λεπτά. Το «Χέρι του Θεού» και έπειτα η καλύτερη παράσταση που θα μπορούσε να δώσει κανείς σε ένα τέτοιο ποδοσφαιρικό παιχνίδι. Το μεγαλείο του Μαραντόνα δεν θα μπορούσε να αποτυπωθεί διαφορετικά.

Οπαδοί της Μπόκα Τζούνιορς και της Ρίβερ Πλέιτ κλαίνε αγκαλιά, η Νάπολι θα μετονομάσει το γήπεδο της σε «Ντιέγκο Μαραντόνα», οι δρόμοι θα γεμίσουν με ακόμα περισσότερες εικόνες του και ο Μαραντόνα, ο άνθρωπος που απλά ήρθε στον κόσμο για να κάνει το ποδόσφαιρο ομορφότερο, που έγινε το ίδιο το ποδόσφαιρο, δεν θα πεθάνει ποτέ. Οι θρύλοι μένουν για πάντα ζωντανοί και αν ένας μπορούσε να οικειοποιηθεί την έννοια θρύλος, αυτός ήταν ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα.

Θάνος Τσαλουχίδης

Δες όλες τις νόμιμες στοιχηματικές πλατφόρμες