Κλαούντιο Ρανιέρι: Μια καριέρα με πολλές απολύσεις και λίγους τίτλους
- Κώστας Καραγιαννόπουλος
- 20/10/2014 18:19
Γράφει ο Κώστας Καραγιαννόπουλος:
Το απογοητευτικό ξεκίνημα της Εθνικής στα προκριματικά του Euro 2016 έχει φέρει στις μνήμες μας τις παλιές εποχές, όπου ένας αποκλεισμός από τελική φάση διοργάνωσης φάνταζε κάτι το φυσιολογικό. Για τους περισσότερους, κύριος υπεύθυνος για την προβληματική εικόνα του αντιπροσωπευτικού συγκροτήματος είναι ο Κλαούντιο Ρανιέρι, ο οποίος βρίσκεται σε αμφισβήτηση για ακόμα μια φορά στην καριέρα του. Μια καριέρα που έχει να επιδείξει δουλειές σε ιστορικές και μεγάλες ομάδες, όχι όμως πάντα και αντίστοιχες επιτυχίες.
Ο Ιταλός τεχνικός, όπως δήλωσε και ο ίδιος, καλείται να βρει τις λύσεις και να βελτιώσει την εικόνα της Εθνικής σε σύντομο χρόνο, διαφορετικά θεωρείται απίθανο να μείνει μέχρι το 2016 στον πάγκο της Ελλάδας. Σενάριο που βέβαια δεν θεωρείται άγνωστο για τον 63χρονο τεχνικό.
Παρότι βρέθηκε σε μεγάλες ομάδες όπως Νάπολι, Φιορεντίνα, Βαλένθια, Ατλέτικο, Τσέλσι, Γιουβέντους, Ρόμα, Ίντερ, ο Ιταλός, δεν κατάφερε ποτέ να κατακτήσει πρωτάθλημα πρώτης κατηγορίας, φτάνοντας μια «ανάσα» από αυτό το 2010 με τους «τζιαλορόσι».
Μιλώντας με... τίτλους, ο Ιταλός σε 28 χρόνια καριέρας έχει κατακτήσει μέχρι σήμερα ένα Κύπελλο (1996) και ένα Σούπερ Καπ Ιταλίας (1996) με την Φιορεντίνα, ένα Κύπελλο Ισπανίας (1999) και ένα Ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ (2004) με τη Βαλένθια ενώ παράλληλα έχει πανηγυρίσει δύο πρωταθλήματα Β’ Εθνικής με Φιορεντίνα (1994) και Μονακό (2013).
Παρά το φτωχό παλμαρέ, ο Ρανιέρι μπορεί να θεωρηθεί μετρ στο να ανεβάζει ομάδες, κάτι που έχει πετύχει τρεις φορές στην καριέρα του (Κάλιαρι, Φιορεντίνα, Μονακό) αλλά και να χαρακτηριστεί προπονητής ειδικών καταστάσεων, σώζοντας το 2007 την Πάρμα από σχεδόν σίγουρο υποβιβασμό αλλά και οδηγώντας την Τσέλσι στο Τσάμπιονς Λιγκ το 2003, παρότι δεν μπορούσε να κάνει μεταγραφές.
Οι πρώτες επιτυχίες με τη Κάλιαρι, η Νάπολι και η πεντάρα στον Χίντινκ
Ωστόσο ο 37χρονος -τότε- προπονητής έκανε γνωστό το όνομα του στην Κάλιαρι, στην οποία βρέθηκε την τριετία 1988-1991, καταφέρνοντας να οδηγήσει την ομάδα της Σαρδηνίας από τη Serie C στη Serie A με συνεχόμενες ανόδους.
Η επιτυχία του στον πάγκο των «ροσομπλού» του άνοιξε τις πόρτες, με τον ίδιο να αναλαμβάνει το 1991 την τεχνική ηγεσία της Νάπολι, η οποία είχε τερματίσει 6η στη Σέριε Α την περασμένη σεζόν ένα χρόνο μετά την κατάκτηση του 2ου πρωταθλήματος της ιστορίας της.
Ο Ρανιέρι αντικατέστησε τον Αλμπέρτο Μπιγκόν και οδήγησε τους «παρτενοπέι» στην 4η θέση, έχοντας πρωταγωνιστές τους Καρέκα και Τζόλα, οι οποίοι πέτυχαν 15 και 12 γκολ αντίστοιχα στο πρωτάθλημα.
Η Νάπολι αγωνίστηκε στο Κύπελλο ΟΥΕΦΑ την επόμενη σεζόν, με τους Ιταλούς να διαλύουν με 5-1 την Βαλένθια του Χίντινκ στην Ισπανία, έχοντας μεγάλο πρωταγωνιστή τον Φονσέκα ο οποίος πέτυχε και τα 5 γκολ!
Ωστόσο στο δεύτερο γύρο του θεσμού, οι «παρτενοπέι» αποκλείστηκαν από την Παρί του Τζορτζ Γουεά και τελικώς ο Ρανιέρι αποχώρησε χωρίς τίτλο στο φινάλε της σεζόν, με την Νάπολι να τερματίζει 11η, δύο μόλις βαθμούς πάνω από τη ζώνη του υποβιβασμού.
Από τη Serie B στην κατάκτηση του Κυπέλλου και τον ημιτελικό με την Μπαρτσελόνα
Ο Ιταλός, όπως είχε κάνει με την Κάλιαρι, οδήγησε τους «βιόλα» μέσα σε ένα χρόνο στην Serie A ως πρωτοπόρους της Serie B, έχοντας σημαντική βοήθεια στο έργο του τον Μπατιστούτα ο οποίος πέτυχε 16 γκολ.
Το καλοκαίρι ο Ρανιέρι έφερε στη Φλωρεντία τον Ρούι Κόστα ο οποίος έμεινε στην ομάδα μέχρι το 2001, όμως η Φιορεντίνα –παρά τα 26 τέρματα του Μπατιγκόλ- τερμάτισε μόλις στην 10η θέση.
Ο Ρανιέρι παρέμεινε στον πάγκο, και τη σεζόν 1995-96 κατέκτησε τον πρώτο του μεγάλο τίτλο, οδηγώντας την Φιορεντίνα στην κατάκτηση του Κόπα Ιτάλια, νικώντας στον διπλό τελικό την Αταλάντα. Η χρονιά κρίθηκε άκρως επιτυχημένη, με τους «βιόλα» να τερματίζουν στην 4η θέση του πρωταθλήματος, ισοβαθμώντας με την Λάτσιο.
Τον Αύγουστο του 1996 η Φιορεντίνα του Ρανιέρι κατέκτησε και το Σούπερ Καπ Ιταλίας, νικώντας την Μίλαν με 2-1 χάρη σε δύο τρομερά γκολ του Μπατιστούτα. Ως Κυπελλούχοι Ιταλίας, οι «βιόλα» αγωνίστηκαν στο Κύπελλο Κυπελλούχων, χαράζοντας μια πορεία μέχρι τα ημιτελικά, εκεί όπου τους σταμάτησε η Μπαρτσελόνα που εκείνη τη χρονιά κατέκτησε τον τίτλο.
Βέβαια τα πράγματα θα μπορούσαν να ήταν διαφορετικά εάν ο «Μπάτι» δεν ήταν τιμωρημένος στον επαναληπτικό του «Φράνκι», εκεί όπου οι «μπλαουγκράνα» κέρδισαν με 2-0 χάρη στα γκολ των Γκουαρντιόλα και Κόουτο.
Οι ευρωπαϊκές υποχρεώσεις της Φιορεντίνα μέχρι τον Απρίλιο αποδείχθηκαν τροχοπέδη για μια καλή πορεία στο πρωτάθλημα, με τους «βιόλα» να τερματίζουν 9οι και τον Ρανιέρι να αποχωρεί για λογαριασμό της Βαλένθια.
Η εξάρα στην Ρεάλ, η κατάκτηση του Κυπέλλου με τη Βαλένθια και το πέρασμα στην Ατλέτικο που θέλει να ξεχάσει
Οι «νυχτερίδες» είχαν τερματίσει στην 10η θέση την περασμένη σεζόν και ο Ιταλός κατάφερε μέσα σε δύο χρόνια να οδηγήσει την ομάδα στην 4η θέση και το Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά και να κερδίσει το Κύπελλο Ισπανίας το 1999, νικώντας κατά σειρά τις Μπαρτσελόνα, Ρεάλ και Ατλέτικο. Μάλιστα η Βαλένθια είχε διαλύσει με 6-0 την Ρεάλ στον πρώτο ημιτελικό των δύο ομάδων!
Ο Ρανιέρι αποχώρησε το 1999, με τη συνέχεια να είναι γνωστή, καθώς τα επόμενα δύο χρόνια η Βαλένθια έφτασε σε ισάριθμούς τελικούς Τσάμπιονς Λιγκ, με τον Ιταλό να χρεώνεται ένα μέρος της μετέπειτα πορείας των «νυχτερίδων».
Άλλωστε ήταν υπεύθυνος για την ανάδειξη αρκετών νεαρών παικτών από τις ακαδημίες του συλλόγου, μεταξύ των οποίων οι Μεντιέτα, Άνχελ Ανγκούλο και Χαβιέρ Φαρινός, ενώ προχώρησε και στην απόκτηση ορισμένων παικτών που άφησαν το στίγμα τους, όπως ο τερματοφύλακας Σαντιάγο Κανιθάρες.
Ο Ιταλός αποφάσισε να μείνει στην Ισπανία, αναλαμβάνοντας στη συνέχεια την Ατλέτικο, ομάδα που είχε «πληγώσει» λίγους μήνες νωρίτερα με τη νίκη της Βαλένθια στον τελικό του Κυπέλλου.
Ωστόσο εκείνη τη χρονιά η Ατλέτικο βρίσκονταν σε δυσχερή οικονομική κατάσταση και μπήκε σε καθεστώς οικονομικής διαχείρισης. Η ομάδα παρέπαιε στο γήπεδο, με τον Ιταλό να υποβάλει την παραίτηση του μέσα στη χρονιά αφήνοντας την στη 17η θέση.
Ο υποβιβασμός ήταν αναπόφευκτος για τους «ροχιμπλάνκος» παρότι εκείνη τη χρονιά έφτασαν ως τον τελικό του Κυπέλλου, χάνοντας τον τίτλο από την Εσπανιόλ.
Το κεφάλαιο Τσέλσι, τα λάθη στον ημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ και η «πικρή» αποχώρηση χωρίς τίτλο
Την πρώτη του χρονιά οδήγησε τους «μπλε» στην 6η θέση και το επόμενο καλοκαίρι ξόδεψε περισσότερα από 30 εκατ. λίρες σε μεταγραφές για να αποκτήσει μεταξύ άλλων τους Ζέντεν, Γκαλάς, Πετίτ και τον Φρανκ Λάμπαρντ από τη Γουέστ Χαμ, με τον Άγγλο μέσο να εξελίσσεται στη συνέχεια σε αρχισκόρερ του συλλόγου.
Ο Ιταλός κατηγορήθηκε από μερίδα του κόσμου για την πώληση του αγαπημένου της εξέδρας, Ντένις Γουάιζ και παρότι η Τσέλσι έφτασε μέχρι τον τελικό του Κυπέλλου το 2001, η 6η θέση στο πρωτάθλημα αλλά και ο αποκλεισμός από τον δεύτερο γύρο του ΟΥΕΦΑ από την Χαποέλ Τελ Αβίβ, δεν ευχαρίστησε κανέναν στον Λονδίνο.
Ο Ρανιέρι κράτησε τη θέση του και δικαιώθηκε καθώς παρότι είχε «δεμένα» χέρια και δεν μπόρεσε να κάνει σημαντικές μεταγραφές λόγω της άσχημης οικονομικής κατάστασης της ομάδας, έβγαλε την Τσέλσι στο Τσάμπιονς Λιγκ μέσω της 4ης θέσης, μετά τη νίκη των «μπλε» επί της Λίβερπουλ την τελευταία αγωνιστική, «σβήνοντας» έτσι και τον αποκλεισμό από τη Βίκινγκ στον πρώτο γύρο του ΟΥΕΦΑ.
Η έλευση του Αμπράμοβιτς το 2003 επέτρεψε στον Ιταλό τεχνικό να αποκτήσει στα χέρια του… χρυσό μιας και το καλοκαίρι ξοδέψε 120 εκατ. λίρες σε παίκτες, αποκτώντας μεταξύ άλλων τους Τζο Κόουλ, Νταφ, Γκλεν Τζόνσον, Βερόν, Κρέσπο, Μακελελέ, Πάρκερ και Μούτου.
Τα πρώτα θετικά αποτελέσματα ήρθαν άμεσα, με την Τσέλσι όμως να τερματίζει τελικά 2η με -11 από την πρωτοπόρο και αήττητη Άρσεναλ και θα έπρεπε να περιμένει ακόμα ένα χρόνο (και τον Μουρίνιο) για να πάρει το πρώτο της πρωτάθλημα μετά το 1955.
Μάλιστα εκείνη τη σεζόν ο Ρανιέρι οδήγησε τους «μπλε» μέχρι τα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ, αποκλείοντας στους «16» τη Στουτγκάρδη και στους «8» την Άρσεναλ. Ωστόσο στα ημιτελικά, η ομάδα του ηττήθηκε από τη Μονακό του Ζήκου, με τον Ιταλό τεχνικό να χρεώνεται τον αποκλεισμό λόγω του πειραματισμού στην ενδεκάδα και των λανθασμένων χειρισμών του κατά τη διάρκεια των αγώνων, δικαιώνοντας έτσι τους Άγγλους για το προσωνύμιο «Tinkerman» που του είχαν χρεώσει.
Η αποτυχία του Ρανιέρι να κατακτήσει κάποιον τίτλο έφερε τον Αμπράμοβιτς να του δείξει την πόρτα της εξόδου το καλοκαίρι του 2004, μία απόφαση που μάλλον γνώριζε καιρό ο Ιταλός τεχνικός μετά τη σωρεία δημοσιευμάτων που ήθελαν τον Ρώσο ιδιοκτήτη να έχει έρθει σε προχωρημένες επαφές με τον Ζοζέ Μουρίνιο.
Ο ίδιος πάντως με δηλώσεις του το 2008 στον «Observer» κατηγόρησε ουσιαστικά τον εκτελεστικό διευθυντή, Πίτερ Κένιον για την απόλυση του:
«Όταν ήρθε στην ομάδα ο Κένιον, πάγωσα. Ο Κένιον ήταν το νέο αφεντικό και τα νέα αφεντικά τείνουν να φέρνουν τους δικούς τους ανθρώπους. Εγώ δεν ήμουν ένας από αυτούς. Βγάζω πίκρα; Ναι, πικρία, μνησικακία, κακία; Ερμηνεύσετε τα όπως θέλετε. Πριν έρθει ο Αμπράμοβιτς έκανα τη δουλεία μου. Στο τέλος, μετά το παιχνίδι με τη Λιντς, ήξερα ότι οι παίκτες και ο κόσμος ήταν μαζί μου. Όχι όμως και ο σύλλογος. Ο κόσμος ήξερε όμως ότι άφησα μια κληρονομιά…».
«Χωρίς να ξοδέψω λίρα, οδήγησα την Τσέλσι στο Τσάμπιονς Λιγκ. Εάν αυτό δεν γινόταν, ο Αμπράμοβιτς δεν θα επένδυε στην Τσέλσι και η ομάδα δεν θα βρίσκονταν ποτέ εκεί που είναι σήμερα. Μερικά από όσα έχει πετύχει είναι εξαιτίας των προσόντων μου», είχε δηλώσει στη «Gazzetta Dello Sport».
Η επιστροφή στη Βαλένθια, οι αποζημιώσεις και οι διακοπές
Ως κάτοχος του πρωταθλήματος αλλά και του Κυπέλλου ΟΥΕΦΑ, η Βαλένθια συμμετείχε στο Σούπερ Καπ Ισπανίας και στο Σούπερ Καπ Ευρώπης, με τον Ιταλό να χάνει το πρώτο τίτλο από τη Σαραγόσα του μετέπειτα προπονητή του Παναθηναϊκού, Βίκτορ Μουνιόθ και του Λουτσιάνο Γκαλέτι, αλλά να κερδίζει το δεύτερο, νικώντας με 2-1 την Πόρτο του Σειταρίδη στη -μετά Μουρίνιο- εποχή της. Ήταν ο τελευταίος σημαντικός τίτλος του Ρανιέρι μέχρι σήμερα!
Η συνέχεια δεν ήταν ανάλογη, με τον Ιταλό τεχνικό να κατηγορείται για τις πολλές μεταγραφές παικτών από την Ιταλία, για τη μη χρησιμοποίηση του Αϊμάρ και για τις συνεχείς αλλαγές του στη διάταξη και την τακτική της ομάδας, όπως και στην Τσέλσι (κάτι που συνεχίζει μέχρι σήμερα απ’ ότι αποδείχθηκε).
Οι ήττες της Βαλένθια στο Τσάμπιονς Λιγκ από την Βέρντερ του Χαριστέα και του Νέλσον Βαλντές αλλά και αυτή με το βαρύ 1-5 από την Ίντερ, οδήγησαν στον αποκλεισμό των «νυχτερίδων» από τους ομίλους. Μάλιστα ακλούθησε νέος αποκλεισμός- σοκ στο ΟΥΕΦΑ από την Στεάουα Βουκουρεστίου, με τη διοίκηση να του δείχνει στη συνέχεια την πόρτα της εξόδου, μόλις 8 μήνες μετά την πρόσληψη του.
Η αποζημίωση έφτασε σύμφωνα με τη «Daily Mail» περίπου τα 5 εκατ. ευρώ και για τον Ρανιέρι θα ακολουθούσε μια περίοδος σχεδόν δύο χρόνων χωρίς να καθίσει σε πάγκο.
To «θαύμα» με την Πάρμα και η μετακίνηση στο Τορίνο
Μάλιστα ο Πιόλι, που πλέον βρίσκεται στον πάγκο της Λάτσιο, είχε μιλήσει με τα καλύτερα λόγια για τον Ρανιέρι: «Τρέφω μεγάλο σεβασμό για τον Ρανιέρι, έναν σπουδαίο προπονητή και άνθρωπο. Έχω μάθει πολλά από αυτόν».
Οι προπονητικές μετοχές του Ρανιέρι ανέβηκαν ξανά και τον Ιούνιο του ίδιου έτους αποχώρησε από τους «παρμέντσι» για να αναλάβει τον πάγκο της Γιουβέντους, η οποία μόλις είχε ανέβει ξανά στα σαλόνια της Serie A, μετά το σκάνδαλο «calciopoli».
Η πρώτη του χρονιά στη Γιουβέντους κρίθηκε επιτυχημένη, με τη «Γηραιά Κυρία» να τερματίζει στην 3η θέση και να κερδίζει το εισιτήριο για το Τσάμπιονς Λιγκ. Η δεύτερη σεζόν όμως δεν εξελίχθηκε καλά, με τους «μπιανκονέρι» να αποκλείονται στους «16» της κορυφαίας διασυλλογικής διοργάνωσης από την Τσέλσι, ενώ η «κοιλιά» της ομάδας με μία νίκη σε επτά συνεχόμενους αγώνες έφερε το διοικητικό συμβούλιο της ομάδας να του δείξει την πόρτα της εξόδου λίγο πριν το φινάλε της σεζόν.
Με την αποζημίωση του υπήρξε ένα θέμα ωστόσο κατόπιν συμβιβασμού δέχθηκε να πάρει περίπου 1,3 εκ. ευρώ.
Ο «εφιάλτης»… Μουρίνιο και η «σφαλιάρα» από τον Παναθηναϊκό
Όμως, η ήττα από τη Σαμπντόρια στο «Ολίμπικο» τέσσερις αγωνιστικές πριν το φινάλε αποδείχθηκε καθοριστική, με την Ίντερ του Μουρίνιο να το εκμεταλλεύεται και να τερματίζει πρώτη με 2 βαθμούς διαφορά, στερώντας στον Ρανιέρι την ευκαιρία να πανηγυρίσει το πρώτο του πρωτάθλημα πρώτης κατηγορίας ως προπονητής.
Μάλιστα ο Μουρίνιο στέρησε από τους «τζιαλορόσι» και το Κύπελλο, καθώς οι «νερατζούρι» κέρδισαν στον τελικό με 1-0, πετυχαίνοντας το «τρεμπλ» μετά και τον θρίαμβο στη Μαδρίτη επί της Μπάγερν.
Στην Ευρώπη, η πορεία της Ρόμα είχε σταματήσει σχετικά νωρίς, καθώς ο Παναθηναϊκός του Τζιμπρίλ Σισέ απέκλεισε την ιταλική ομάδα στους «32» του Γιουρόπα Λιγκ.
Η επόμενη χρονιά ξεκίνησε άσχημα, με τη Ρόμα να γνωρίζει ήττες, μεταξύ άλλων αυτή με 5-1 κόντρα στην Κάλιαρι και με 5-3 από την Ίντερ, ώσπου τον Φεβρουάριο του 2011 ο Ρανιέρι υπέβαλε την παραίτηση του μετά από νέα ήττα με 4-3 απέναντι στην Τζένοα, μιας και η ομάδα του είχε προηγηθεί σε εκείνο το παιχνίδι με 3-0!
Το πέρασμα από την Ίντερ
Οι «νερατζούρι» μετά την αποχώρηση του Μουρίνιο δεν θύμιζαν καθόλου την ομάδα που είχε κερδίσει το Τσάμπιονς Λιγκ, με τον Ρανιέρι να αναλαμβάνει την τεχνική ηγεσία της ομάδας αφού είχαν περάσει από τον πάγκο οι Μπενίτεθ, Λεονάρντο και Γκασπερίνι.
Ο Ιταλός τεχνικός με σερί 5 συνεχόμενων νικών έφτασε την Ίντερ ψηλά στη βαθμολογία και οι ελπίδες των οπαδών για πρωτάθλημα είχαν επιστρέψει. Όμως αυτές, αποδείχθηκαν… φρούδες, καθώς η συνέχεια ήταν απογοητευτική μιας και με μόλις νίκη έπειτα από δέκα ματς, η ομάδα κατρακύλησε στην 8η θέση και ο Ρανιέρι αποτέλεσε παρελθόν.
Τελευταίος σταθμός… Πριγκιπάτο
Ο Ρανιέρι υπέγραψε τον Μάιο του 2012 διετές συμβόλαιο και έχοντας τον Γιώργο Τζαβέλλα στο ρόστερ, οδήγησε τους Μονεγάσκους πίσω στην πρώτη κατηγορία, αποδεικνύοντας πως είναι μετρ στο να ανεβάζει ομάδες από μικρότερες κατηγορίες, κάτι που είχε πετύχει στο παρελθόν με Κάλιαρι και Φιορεντίνα.
Οι μεταγραφές των Φαλκάο, Χάμες, Μουτίνιο, Τουλαλάν, Καρβάλιο κ.α ανέβασαν πολύ ψηλά τον πήχη, με τον Ιταλό να οδηγεί τελικά την Μονακό στην δεύτερη θέση, εξασφαλίζοντας το εισιτήριο για το Τσάμπιονς Λιγκ.
Όμως η ομάδα του Πριγκιπάτου δεν μπόρεσε να κοντράρει στα ίσα την Παρί για τον τίτλο, με τον τραυματισμό του Φαλκάο στο Κύπελλο από την άσημη Σασελέ να αποδεικνύεται καθοριστικός.
Μάλιστα δεν ήταν λίγοι αυτοί που έριξαν το φταίξιμο στον Ρανιέρι για τον τραυματισμό του Κολομβιανού στράικερ, μιας και ο Ιταλός τον χρησιμοποίησε βασικό σε εκείνο τον αγώνα του Κυπέλλου έχοντας απέναντι του ομάδα 4ης κατηγορίας, με ότι αυτό συνεπάγεται…
Η ήττα από τη Γκινγκάμπ στον ημιτελικό του Κυπέλλου έφερε περισσότερα μαύρα σύννεφα, με τον ίδιο τελικά να αποτελεί παρελθόν το καλοκαίρι, σε μία απόφαση της διοίκησης που δίχασε τον κόσμο της ομάδας, καθώς αρκετοί εκτίμησαν πως η σεζόν στέφθηκε με επιτυχία με την επιστροφή της ομάδας στο Τσάμπιονς Λιγκ. Όσον αφορά την αποζημίωση, αυτή άγγιξε σύμφωνα με τα γαλλικά Μέσα τα 4,5 με 5 εκατ. ευρώ
