ΠΑΟΚ: 26 χρόνια πριν ο χρόνος πάγωσε στα Τέμπη
- Τάσος Αγραπίδης
- 4/10/2025 10:37
Υπάρχουν γεγονότα που δεν επιτρέπουν να περάσει ο χρόνος αδιάφορα. Στις καρδιές των ανθρώπων που αγαπούν, ο χρόνος δεν θεραπεύει, απλώς κάνει πιο βαθιά την πληγή της απουσίας. Σήμερα, 26 χρόνια μετά, θυμόμαστε έξι νέες ψυχές που χάθηκαν, όταν η αγάπη για μια ομάδα έγινε η αιτία μιας ανείπωτης τραγωδίας.
Ενώ τα χρόνια κυλούν, η μνήμη δεν επιτρέπει να ξεθωριάσουν τα ονόματά τους. Μέχρι σήμερα η μνήμη τους παραμένει ανεξίτηλη και το «Αδέρφια ζείτε, εσείς μας οδηγείτε» ζωντανεύει σε κάθε ανάμνηση.
Το ημερολόγιο έγραφε 4 Οκτωβρίου 1999. Ήταν ξημέρωμα Δευτέρας, κι ο δρόμος προς τη Θεσσαλονίκη έμοιαζε ατελείωτος. Οι φωνές, τα γέλια και τα τραγούδια των οπαδών του ΠΑΟΚ αντηχούσαν μέσα στο λεωφορείο. Είχαν φύγει το προηγούμενο πρωί για την Αθήνα, για να δουν τον «Δικέφαλο» να αντιμετωπίζει τον Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ. Το ματς είχε λήξει 1-1. Ένα αποτέλεσμα που δεν τους γέμιζε χαρά, αλλά το πάθος και η αγάπη για την ομάδα ήταν πάντα μεγαλύτερα από το σκορ. Ήταν το πάθος που τους ένωνε σαν οικογένεια.
Τα ξημερώματα, το λεωφορείο της εταιρείας «Relax Travel» περνούσε από τα Τέμπη. Ο δρόμος γνώριμος και δύσκολος, γεμάτος στροφές και στενά περάσματα. Εκεί, μέσα σε μια στιγμή, η χαρά έγινε σιωπή και η ζωή σταμάτησε. Το όχημα προσπάθησε να προσπεράσει, πέρασε στο αντίθετο ρεύμα και συγκρούστηκε με ένα φορτηγό. Η σύγκρουση ήταν σφοδρή. Το λεωφορείο εξετράπη, ανατράπηκε και κατρακύλησε σε χαράδρα περίπου οκτώ μέτρων.Το αποτέλεσμα, τραγικό. Έξι παιδιά του ΠΑΟΚ, έξι ψυχές που ταξίδευαν με χαμόγελο και όνειρα, δεν γύρισαν ποτέ πίσω στο σπίτι τους.
Η Χριστίνα Τζιόβα, η μοναδική γυναίκα της παρέας, μόλις 18 χρονών.
Ο Χαράλαμπος Ζαπουνίδης, μόλις 20 ετών.
Ο Δημήτρης Ανδρεαδάκης, 25.
Ο Αναστάσιος Θέμελης, 22 ετών.
Ο Γιώργος Γκανάτσιος και ο Κυριάκος Λαζαρίδης, δύο φίλοι, μόλις 17 ετών.
Έξι νέα παιδιά που έφυγαν με τη φανέλα του ΠΑΟΚ στην καρδιά και το χαμόγελο στα χείλη. Έξι ονόματα που γράφτηκαν για πάντα στη μνήμη ενός λαού.
Ο οδηγός του φορτηγού, ο 68χρονος Αστέριος Αγκζιώτης, έχασε επίσης τη ζωή του. Κι άλλοι 33 οπαδοί τραυματίστηκαν, κάποιοι βαριά.
Η τραγωδία βύθισε τη Θεσσαλονίκη σε βουβό πένθος. Οι σημαίες στα μπαλκόνια της Τούμπας κυμάτιζαν μεσίστιες. Οι σύνδεσμοι έκλεισαν τα φώτα και άναψαν τα κεριά. Κανείς δεν μπορούσε να πιστέψει πως το ταξίδι της χαράς είχε μετατραπεί σε θρήνο.
Στο σημείο της τραγωδίας, στα Τέμπη, στήθηκε μνημείο. Κάθε χρόνο, οι φίλαθλοι του ΠΑΟΚ σταματούν εκεί, αφήνουν λουλούδια, φανέλες, κασκόλ. Κανείς δεν περνά χωρίς να σταθεί, χωρίς να πει δυο λόγια σιωπηλά, χωρίς να ψιθυρίσει εκείνη τη φράση που έγινε ύμνος μνήμης: «Αδέρφια ζείτε, εσείς μας οδηγείτε».
Με τα χρόνια, το σύνθημα αυτό έγινε κάτι παραπάνω από λόγια. Έγινε υπόσχεση. Ότι αυτοί οι έξι δεν ξεχάστηκαν ποτέ. Ότι κάθε φορά που ο ΠΑΟΚ σκοράρει, κάθε φορά που η Τούμπα δονείται, κάθε φορά που ένα παιδί φορά τη φανέλα με τον Δικέφαλο, ένα κομμάτι απ’ αυτούς ζει.
Σήμερα, 26 χρόνια μετά, η μνήμη τους δεν έχει ξεθωριάσει. Είναι εκεί, στο πέταλο της ψυχής κάθε ΠΑΟΚτσή, στα σκαλοπάτια του γηπέδου, στις προσευχές των φίλων τους. Γιατί ο χρόνος μπορεί να περνά, μα ο πόνος και η αγάπη δεν μετριούνται με ρολόγια.
Η 4η Οκτωβρίου 1999 δεν είναι μόνο μια ημερομηνία αλλά μια πληγή που δεν επουλώνεται, μια φλόγα που δεν σβήνει. Σήμερα, 26 χρόνια μετά, η μνήμη των έξι νέων, της Χριστίνας, του Χαράλαμπου, του Δημήτρη, του Αναστάσιου, του Γιώργου και του Κυριάκου, συνεχίζει να φωτίζει τις ψυχές μας.
Όσο και αν περνούν τα χρόνια, δεν επιτρέπουμε στον χρόνο να τους αρνηθεί. Τους θυμόμαστε, τους τιμούμε, τους αγαπάμε. Κι όπως λένε οι φίλαθλοι στις εξέδρες: «Αδέρφια ζείτε, εσείς μας οδηγείτε»
Ας κρατήσουμε τη μνήμη ζωντανή, όχι μόνο σήμερα, αλλά κάθε μέρα.
Αιωνία η μνήμη σας.
Η σημερινή ανάρτηση της ΠΑΕ ΠΑΟΚ:
